Metoda ekstruzji polega na przeciśnięciu uplastycznionego materiału przez sito, rozdrobnieniu uzyskanych nitek na mniejsze granulki i nadaniu tym granulkom kształtu kuli przez zastosowanie tzw. techniki sferonizacji. Uzyskany w ten sposób produkt końcowy nazywamy peletkami.
Poniższy diagram przedstawia poszczególne fazy produkcji.
Proces ekstruzji składa się z czterech etapów: zwilżenia mieszaniny proszkowej, formowania aglomeratu w kształcie cylindra poprzez wytłaczanie, łamania i zaokrąglania wytłoczek do okrągłych granulek przez sferonizację i suszenia gotowego produktu.
Suche, wymieszane proszkowe substancje czynne są zagniatane przy użyciu cieczy w plastyczne ciasto. Ciasto następnie jest przetłaczane przez sito wytłaczarki. Średnica otworów w sicie lub koszu wytłaczającym określa wytrzymałość powstałych podłużnych nitek. Z przyczyn technicznych uzyskane granulki są większe niż 600 mikrometrów.
Jakość granulek jest determinowana przez udział cieczy w plastyfikowanym materiale oraz przez wielkość otworów w sicie, koszu wytłaczającym. Proces sferonizacji nadaje granulkom kształt kuli. Ostateczne suszenie zapewnia twardość uzyskanych peletek.
Nawet jeśli granulka nie jest idealnie kulista, gładkość powierzchni nadal stwarza dobre warunki do późniejszego powlekania.
W wielu zastosowaniach farmaceutycznych wytłaczane granulki uzyskują odpowiednią jakość, jeśli w procesie plastyfikacji dodamy wystarczającą porcję celulozy mikrokrystalicznej.
W przemyśle farmaceutycznym do większości zastosowań stosuje się granulki o średnich rozmiarach cząstek od 600 do 2000 mikrometrów.
W innych branżach wielkość granulek może wynosić kilka centymetrów.